Najczęściej zadawane pytania
Indeks
-
Czym jest informacja publiczna
Zamknij
Pytanie
Czym jest informacja publiczna?
Odpowiedź
Informacją publiczną jest wszystko, co wytworzą i mają organy władzy publicznej, co wiąże się z ich działaniem oraz działaniem osób pełniących funkcje publiczne. Informacją publiczną są wszelkie informacje związane z realizacją zadań władzy publicznej i zarządzaniem pieniędzmi publicznymi. To oznacza, że obowiązek udostępniania informacji publicznej mają również samorządy gospodarcze, zawodowe i inne jednostki w zakresie, w jakim realizują te zadania lub dysponują środkami publicznymi, w tym szkoły, przedszkola, uczelnie, spółki komunalne, organizacje pozarządowe itd. Informacją publiczną jest tylko sfera faktów. Prawo do informacji publicznej oznacza m.in., że możemy zaglądać do dokumentów, które ma urząd i uczestniczyć w posiedzeniach rady gminy, powiatu, sejmiku województwa, czy zebraniu wiejskim. Możemy te posiedzenia nagrywać.
Opis „informacji publicznej” zawiera art. 61 Konstytucji RP. Wskazuje na sposób definiowania tego pojęcia i określa kryteria, po spełnieniu których powstaje obowiązek udostępnienia informacji publicznej. Zgodnie z art 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu. W doktrynie wskazuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002, s. 28–29). Naczelny Sąd Administracyjny, w 2002 r. stwierdził, że informacją publiczną są nie tylko informacje wytworzone przez organy władzy publicznej, ale również będące w ich posiadaniu (wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 181/02). Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich. (II SAB/Wa 28/08 - Wyrok WSA w Warszawie). Definiując pojęcie informacji publicznej warto przywołać wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 6 lutego 2008 r.: „[...] przeciwko podziałowi na sprawy publiczne i niepubliczne w ramach zawartości akt postępowania, opowiedziano się w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 15.10.2007 r. (sygn. akt II SAB/Kr 56/07), w którym stwierdzono, że organy uprawnione do wykonywania zadań publicznych, z założenia nie podejmują bowiem innych czynności jak załatwianie spraw publicznych. Wykonywanie zadania publicznego nie może polegać na realizacji sprawy prywatnej i stąd pod pojęciem informacji o sprawie publicznej należy rozumieć również każdą czynność i każde działanie organu władzy publicznej w sferze prawa administracyjnego, ale też np. w sferze prawa cywilnego (sygn akt: II SAB/Bd 31/07). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (art. 61 ust. 2 Konstytucji RP). Konkretyzację tej normy zawierają: ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w FAQ: „Czy mogę wnioskować o nagrania komisji rady gminy?”.
-
Dostęp do informacji publicznej - schemat
Zamknij
Pytanie
Jak dostać informację publiczną?
Odpowiedź
Poniżej przedstawiamy prosty schemat, w jaki sposób można otrzymać informację publiczną. W razie problemów z uzyskaniem informacji publicznej na wniosek, zachęcamy do kontaktu: www.porady.siecobywatelska.pl
Podstawa prawna: Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
-
Podstawa prawna wniosku o informację publiczną
Zamknij
Pytanie
Czy mogę wnioskować o informację, powołując się jedynie na Konstytucję RP? Mówię wtedy, że nie interesuje mnie, czy to jest informacja prosta, czy przetworzona, bo w Konstytucji RP nie ma o tym mowy.
Odpowiedź
Wnioskując, nie mamy obowiązku podawania podstawy prawnej. Możemy to zrobić, żeby od razu wskazać urzędnikowi właściwe przepisy do wykonania. Wniosek powinien określać, czego żądamy, sposób i formę udostępnienia informacji, czyli na jaki adres i w jaki sposób ma być udzielona odpowiedź.
Ustawa o dostępie do informacji publicznej realizuje prawo określone w art. 61 Konstytucji RP. To oznacza w praktyce, że na podstawie art. 61 Konstytucji RP można złożyć wniosek o udostępnienie faktury, a na podstawie art. 14 ust. 1 udip wnosi się o skan faktury na adres mailowy.
Dostęp do informacji publicznej realizuje naszą wolność informacji. Wolność informacji jest prawem człowieka. Wynika to z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Polska ratyfikowała Konwencję, tym samym zobowiązała się do przestrzegania jej postanowień. Czuwa nad tym Europejski Trybunał Praw Człowieka.
Zgodnie z art. 10 Konwencji każdy ma prawo otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych. Natomiast w art. 61 Konstytucji RP przyznano to uprawnienie obywatelowi. Co nie oznacza, że tylko obywatele i obywatelki mogą pytać o informację publiczną. W art. 61 ust. 4 Konstytucji RP tryb udzielania informacji określa ustawa. Z kolei w ustawie o dostępie do informacji publicznej jednoznacznie stwierdzono, ze każdemu przysługuje prawo dostępu do informacji publicznej (art. 2 ust. 1 udip).
-
Co urząd ma obowiązek zamieścić w Biuletynie Informacji Publicznej
Zamknij
Pytanie
Co urząd ma obowiązek zamieścić w Biuletynie Informacji Publicznej?
Odpowiedź
Biuletyn Informacji Publicznej umożliwia powszechny dostęp do informacji publicznej. Nie ma limitu „maksymalnego” treści w BIP, czyli urząd z własnej inicjatywy ma możliwość regularnego zamieszczania wszystkich informacji, które posiada. Dzięki temu na bieżąco obywatele i obywatelki dostają informację i nie muszą składać wniosków o jej udostępnienie.
W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej wprowadzono otwarty katalog informacji podlegających udostępnieniu w BIP, np.: o zamierzeniach działań władzy ustawodawczej oraz wykonawczej, projektowaniu aktów normatywnych, statusie prawnym lub formie prawnej, majątku, którym dysponują, organizacji, przedmiocie działalności i kompetencjach, organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach, sposobach przyjmowania i załatwiania spraw, stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania, prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych, naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych, treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności: dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, długu publicznym, ciężarach publicznych, informacje dotyczące sposobu dostępu do informacji publicznych, będących w ich posiadaniu i nieudostępnionych w Biuletynie Informacji Publicznej.
W przypadku wyłączenia jawności informacji publicznej, w Biuletynie Informacji Publicznej podaje się zakres wyłączenia, podstawę prawną wyłączenia jawności oraz wskazuje się organ lub osobę, które dokonały wyłączenia, ew. podmiot, w interesie którego dokonano wyłączenia jawności.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji opracowało minimalny standard informacji w BIP – http://administracja.mac.gov.pl/adm/projekty-systemowe/archiwum-projektow-sys/szkolenia-i-pomoc-dora/2015,Minimalny-standard-informacji-dla-Przejrzystej-strony-BIP.html.
Katalog otwarty informacji, które powinny być udostępnione w BIP zawiera ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (art. 8). Warunki techniczne, które BIP musi spełniać oraz kategorie, jakie powinien zawierać, określa Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie Biuletynu Informacji Publicznej. Na marginesie należy dodać, że w odpowiedzi na żądanie informacji udostępnionej już w BIP, organ ma obowiązek odpowiedzieć, wskazując link do tej informacji. Ponadto informacja, do której odesłano wnioskodawcę, powinna odpowiadać jego żądaniu. Podobny pogląd znajduje się w wyroku WSA z 27 marca 2008 r. w Białymstoku (II SAB/Bk 7/08 ): „Wskazanie podmiotowi żądającemu udzielenia informacji publicznej strony Biuletynu Informacji Publicznej jako jej źródła stanowi prawidłowe załatwienie wniosku tylko i wyłącznie w przypadku, gdy informacje tam zawarte odnoszą się bezpośrednio (wprost) i konkretnie do meritum żądania, bezpośrednio zawierają dane istotne z punktu widzenia pytającego, a ich uzyskanie nie wymaga przedsięwzięcia dodatkowych czynności (informacja prosta). Nieprawidłowe jest załatwienie wniosku poprzez odesłanie do stron Biuletynu Informacji Publicznej, gdy do uzyskania żądanej informacji konieczne jest zapoznanie się przez stronę z licznymi udostępnionymi na stronie BIP dokumentami źródłowymi, a następnie dokonanie selekcji zawartych w nich danych lub też gdy uzyskanie informacji polegać ma na interpretacji obszernych danych dostępnych w BIP, a następnie samodzielnym jej "wytworzeniu" na ich podstawie.”
-
Termin udostępnienia informacji publicznej
Zamknij
Pytanie
Z czego wynikają terminy 14 i 30 dni? Czy wynikają one z Kodeksu Postępowania Administracyjnego?
Odpowiedź
Kodeks postępowania administracyjnego jest stosowany od momentu wydania przez urząd decyzji odmownej. Wcześniejsze postępowanie – od momentu złożenia wniosku do wydania decyzji administracyjnej – jest uregulowane ustawą o dostępie do informacji publicznej, które stanowi autonomiczną procedurę. Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot zobowiązany do udostępnienia powiadamia (do 14 dni) o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.
Terminy do udostępnienia informacji publicznej zostały wprost określone w ustawie o dostępie do informacji publicznej (art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej).
-
Opłaty za udostępnienie informacji wg cennika
Zamknij
Pytanie
Czy urząd może naliczyć opłatę za udostępnienie informacji publicznej według cennika?
Odpowiedź
Nie. Zasadą jest bezpłatność udostępniania informacji. Urząd może naliczyć opłatę w sytuacji, gdy ponosi dodatkowe koszty związane z przekształceniem informacji publicznej, ale nie jest to obowiązek. Opłata za udostępnienie informacji powinna być naliczana indywidualnie, w uzasadnionych przypadkach, i odpowiadać rzeczywistym kosztom poniesionym przez urząd. Rzeczywistym kosztem nie jest godzina pracy urzędnika ani skanowanie dokumentów. Bezprawne jest naliczanie opłaty na podstawie „ponoszenia dodatkowych nakładów pracy” w związku z udostępnieniem informacji. Należy pamiętać, że jeśli urząd nie chce ponosić kosztów związanych z udostępnieniem informacji w formie kserokopii, może udostępnić je w Biuletynie Informacji Publicznej. Dodatkową wartością będzie powszechny dostęp do tej informacji. W terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, urząd powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Wykonanie wniosku nie może być uzależnione od uiszczenia opłaty. Nieuiszczenie opłaty nie stanowi podstawy odmowy udostępnienia informacji ani umorzenia postępowania. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.
Na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej wprowadzona została zasada, zgodnie z którą dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny (art. 7 ust. 2 u.d.i.p.). Regulacja ta w sposób niebudzący wątpliwości wprowadza zakaz pobierania za udostępnienie informacji publicznej jakichkolwiek należności z zastrzeżeniem art. 15 ustawy. Obciążanie kosztami udostępnienia informacji publicznej wymaga od podmiotu zobowiązanego pobrania opłaty w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Na podmiocie zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, w przypadku poniesienia dodatkowych kosztów, ciąży obowiązek wykazania, iż żądana opłata odpowiada faktycznie poniesionym kosztom. Ten pogląd podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie: „[...] Przepis ten daje podmiotowi zobowiązanemu uprawnienie do pobrania opłaty stanowiącej równowartość rzeczywiście poniesionych, dodatkowych kosztów związanych ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku. Realizacja tego uprawnienia może nastąpić w konkretnych, indywidualnych sprawach” (Wyrok z dnia 12.01.2007 r., sygn. akt II SA/Kr 1323/06). Warto w tym miejscu przywołać wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 września 2002 r. (K 38/01). Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż w aktach prawa miejscowego znajdować się mogą jedynie regulacje o charakterze techniczno-organizacyjnym związane z uwarunkowaniami lokalnymi. Przepisy takie mogą regulować miejsce i czas udostępniania dokumentów, techniczne uwarunkowania zapoznawania się z ich treścią, czy ich kopiowania, powielania, dokonywania wypisów. W przepisach prawa miejscowego nie może zostać wprowadzona reguła odpłatności za dostęp do informacji publicznej. Trybunał w dalszej części uzasadnienia wyroku stwierdził: „[...] Znaczy to, iż z mocy prawa z "zasad dostępu do dokumentów i korzystania z nich" wyłączone są takie aspekty proceduralne, które by np. przesądzały o odpłatności lub bezpłatności dostępu do dokumentów, wyznaczały terminy mogące zagrozić realności tego dostępu, itp. [...]”. Ponadto: "materia, którą ustawodawca przekazuje do uregulowania w statutach, wskazuje sama przez się, iż unormowanie w statucie zasad dostępu do dokumentów i korzystania z nich w żadnej mierze nie mogą wpływać kształtująco na realizację obywatelskiego prawa do informacji. Mogą one natomiast dotyczyć wewnętrznych zasad funkcjonowania struktur organizacyjnych samorządu terytorialnego (…) odnoszą się do uregulowania w statucie tylko techniczno-porządkowych zasad dostępu do dokumentów, dotyczących wykonywania zadań publicznych przez organy samorządowe i korzystania z tych dokumentów (…)” Natomiast w wyroku NSA z 11 października 2002 r. sygn. akt: II SA 812/00 sąd stwierdził, iż „Zgodnie z poglądem wyrażonym w orzecznictwie prawidłowa realizacja zasady bezpłatnego dostępu do informacji publicznej oznacza, iż opłaty za jej udostępnienie mogą być pobierane wyłącznie w konkretnych wypadkach za koszty utrwalenia dokumentacji”, co zostało następnie rozwinięte w orzeczeniu WSA we Wrocławiu z 20 października 2004 r., w sprawie o sygn. akt IV SA/Wr 505/04: „słusznie wskazał Wojewoda, że przepis ten w sytuacjach wyjątkowych upoważnia organ zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej do pobrania opłaty, jeżeli sposób udostępnienia informacji wskazany we wniosku osoby żądającej dostępu do takiej informacji powoduje powstanie dodatkowych kosztów. Taka regulacja ustawowa oznacza, że pobieranie opłaty przez organ zobowiązany do udostępnienia informacji stanowi wyjątek od zasady bezpłatności dostępu do informacji publicznej (art. 7 ust. 2 ustawy), musi więc być tłumaczony według wykładni zwężającej treść przepisu. Prawo do pobierania opłaty może więc dotyczyć tylko dodatkowych kosztów związanych z żądanym sposobem udostępnienia informacji. Regulacja zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112 poz. 1198 ze zm.) dotyczy zatem rzeczywistych kosztów ponoszonych przez organ w związku z określonym sposobem udostępnienia informacji. Koszty te z natury rzeczy mogą być różne przy realizacji konkretnych wniosków o udostępnienie informacji publicznej.” Organ nie może uzależnić udostępnienia informacji publicznej od uiszczenia opłaty, skoro powstanie obowiązku uiszczenia opłaty w wysokości odpowiadającej kosztom związanym ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia informacji i wezwanie strony do uiszczenia tej opłaty, powoduje jedynie przesunięcie terminu udostępnienia tej informacji w zakresie określonym w przytoczonym przepisie art. 15 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. Sergiusz Szuster (w:) Komentarz do art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej, t. 4. LEX/el 2003 ). Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy: „Podmiot udostępniający informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość:
1) kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub
2) przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji."
Skoro podmiot zobowiązany ma obowiązek zapewnienia kopiowania informacji publicznej, to „wykluczone jest pobieranie opłaty za przesłanie kopii dokumentów lub innych danych drogą pocztową” (zob.: wyrok Sądu Rejonowego Katowice – Wschód z dnia 27 kwietnia 2010 r. sygn. akt I C 19/10). -
Co grozi za nieudostępnienie informacji publicznej
Zamknij
Pytanie
Co grozi za nieudostępnienie informacji publicznej?
Odpowiedź
Kto, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, nie udostępnia informacji publicznej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Z praktyki:
Od czasu wejścia w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej zapadł jeden wyrok skazujący za nieudostępnienie informacji publicznej (wobec Burmistrz Rabka – Zdrój) oraz doszło do warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w Kłodzku.Podstawa prawna: Ustawa z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (art. 23). Warto w tym miejscu przytoczyć wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie z dnia 6 czerwca 2013 r. (sygn. akt III Kp 381/13): "[...] jeśli w sprawie występuje bezczynność organów, to służy skarga w trybie kodeksu postępowania administracyjnego, a także istnieje możliwość poniesienia przez osobę odpowiedzialną za ten zakres czynności odpowiedzialności porządkowej pracowniczej, czy dyscyplinarnej. Niemniej wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia żaden z tych trybów nie wyłącza odpowiedzialności karnej z art. 23 ww. ustawy. Przypomnieć należy, że informacja publiczna powinna być udzielona na wniosek nie później niż w terminie 14 dni od złożenia wniosku, a jeśli to jest niemożliwe - wnioskodawca powinien być o tym poinformowany (art. 13 ww. ustawy). Brak jakiejkolwiek decyzji i działań w przedmiocie wniosku może natomiast wypełniać znamiona czynu z art. 23 ww. ustawy."
-
Odmowa udostępnienia informacji ze względu na prawa autorskie
Zamknij
Pytanie
Zwróciłem się do Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości – o udostępnienie wniosku o dofinansowanie. Nie udostępniono mi go, powołując się na prawa autorskie. Słusznie?
Odpowiedź
Prawo autorskie nie może stanowić podstawy do odmowy udostępnienia informacji. Mamy prawo do wglądu w dokumenty objęte prawami autorskimi, natomiast nie możemy ich wykorzystać. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.
Z naszego doświadczenia:
Sprawa dotycząca tajemnicy przedsiębiorcy: ARIMR I TVP S.A. – SĄD ROZSTRZYGNIE CZY UMOWA NA SPOTY REKLAMOWE JEST JAWNA – http://informacjapubliczna.org.pl/43,725,arimr_i_tvp_sa__sad_rozstrzygnie_czy_umowa_na_spoty_reklamowe_jest_jawna.htmlMożliwe ograniczenia w dostępie do informacji określono w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (art. 5 u.d.i.p.).
-
Doręczenie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej
Zamknij
Pytanie
Złożyłem wniosek mailowo, ale nie podałem imienia i nazwiska. Jeśli dostałbym decyzję odmowną, to jaką drogą?
Odpowiedź
Kiedy dostajemy decyzję odmowną, to wchodzimy na ścieżkę sformalizowaną. Decyzja musi być doręczona w sposób określony w Kodeksie Postępowania Administracyjnego (kpa): pocztą lub drogą mailową z podpisem elektronicznym (art. 109. § 1 kpa). Zwykły skan to nie jest prawidłowa forma doręczenia decyzji. Jeśli nie podano adresu, urząd wezwie do uzupełnienia tych informacji, chyba że wnioskodawca chce otrzymać decyzję pocztą elektroniczną. Jeśli nie odpowiadamy na pytanie o adres doręczenia, organ pozostawia sprawę bez rozpatrzenia.
Przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. określają sytuacje, w jakich wydaje się decyzję: w przypadku odmowy udostępnienia informacji ze względu na prywatność osób, tajemnicę przedsiębiorcy, ochronę informacji niejawnych i innych tajemnic ustawowo chronionych lub umorzenia postępowania. Z umorzeniem postępowania mamy do czynienia, gdy wnioskodawca został pisemnie poinformowany o braku środków technicznych do realizacji żądania i jednocześnie wskazano, w jaki sposób wniosek może zostać zrealizowany, a wnioskodawca nie złożył w ciągu 14 dni kolejnego wniosku, określając wskazaną przez podmiot zobowiązany formę udostępnienia informacji (art. 14 ust. 2 oraz art 16 ust. 1 udip).
Do decyzji stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że:
1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni;
2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji (art 16 ust. 2 udip). -
Przekazanie skargi do sądu administracyjnego
Zamknij
Pytanie
Jak sprawdzić, czy urząd przesłał do sądu administracyjnego dokumenty?
Odpowiedź
Organ powinien przekazać akta i odpowiedzi na skargę w ciągu 15 dni od dnia otrzymania skargi. Ze względu na to, że liczy się data nadania skargi, warto poczekać co najmniej tydzień i zadzwonić do wydziału informacji sądowej z pytaniem czy skarga dotarła, na jakim etapie jest sprawa i jaką sygnaturę jej nadano.
Do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), z tym że:
1) przekazanie akt i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi;
2) skargę rozpatruje się w terminie 30 dni od dnia otrzymania akt wraz z odpowiedzią na skargę (art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej). -
Nagrania z komisji rady gminy
Zamknij
Pytanie
Czy mogę wnioskować o nagrania z komisji rady gminy?
Odpowiedź
Tak. Nie tylko można o tę informację wnioskować, ale podmiot zobowiązany powinien ją niezwłocznie udostępnić.
Obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, a jego ograniczenie może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.
Materiały audio/video z posiedzeń komisji rady gminy odzwierciedlają precyzyjnie przebieg posiedzenia komisji rady gminy, stanowią informację na temat sposobu podejmowania decyzji, dyskusji prowadzonej przez radnych i radne oraz przedstawicieli i przedstawicielki organu wykonawczego gminy. Tym samym stanowią informację o działalności organów gminy, a więc informację o sprawach publicznych. Posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów oraz organów ich pomocniczych są jawne i dostępne, chyba że komisja rady gminy wyłączy jawność np.: ze względu na ochronę prywatności. Jawność działania organów gminy obejmuje w szczególności prawo obywateli do uzyskiwania informacji, wstępu na sesje rady gminy i posiedzenia jej komisji, a także dostępu do dokumentów wynikających z wykonywania zadań publicznych, w tym protokołów posiedzeń organów gminy i komisji rady gminy. Sformułowanie „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty.
Zdarza się, że urząd nie publikuje nagrań, ale nagrywa je w celu sporządzenia protokołu, dlatego nie chce ich udostępnić. Możemy spotkać się z taką odpowiedzią.
Z przepisów powszechnie obowiązującego prawa nie wynika, że informacje o jakkolwiek rozumianym „technicznym charakterze” nie są informacjami publicznymi. Nie wiadomo, jakie wyznaczniki czy cechy miałyby mieć informacje stanowiące tzw. pomoc techniczną. Taka odpowiedź urzędu oznacza szukanie pozaprawnych ograniczeń prawa do informacji publicznej. Niekiedy urząd w odpowiedzi dodaje, że w zamian można zapoznać się z protokołem lub stenogramem obrad. Organy władzy publicznej są zobowiązane do sporządzania i udostępniania protokołów lub stenogramów swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady (art. 19 u.d.i.p.). Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 września 2015 r. (sygn. akt I OSK 2313/14) "[...] przepis ten określa zasadę, że podstawowym źródłem informacji są protokoły bądź stenogramy, a z obowiązku ich sporządzenia i udostępnienia organ jest zwolniony w przypadku, gdy sporządza i udostępnia materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni obrady. W sytuacji odwrotnej gdy przebieg posiedzenia został utrwalony w formie audiowizualnej z przepisu tego nie można wyprowadzić normy zakazującej udostępnienia tego rodzaju materiałów w razie sporządzenia następnie protokołu. [...] prawo dostępu do posiedzeń organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p., winno być rozumiane szeroko, zarówno jako prawo wstępu na te posiedzenia, jak i udostępnianie materiałów dokumentujących te posiedzenia, w tym materiałów audiowizualnych i teleinformatycznych […] Z tych względów, jeśli organ obowiązany do udzielenia informacji publicznej znajduje się w posiadaniu informacji, niezależnie od formy, w jakiej została ona utrwalona, winien ją udostępnić na warunkach określonych w tej ustawie.”
Należy pamiętać, że te gwarancje wynikają przede wszystkim z art. 61 Konstytucji RP, ale konkretyzację tej normy zawiera - poza ustawą o dostępie do informacji publicznej - ustawa o samorządzie gminnym (art. 11b ust. 1 i 2 u.s.g.).
-
Nagranie zebrania wiejskiego
Zamknij
Pytanie
Czy mogę nagrywać zebranie wiejskie?
Odpowiedź
Tak. Uczestnictwo w zebraniu wiejskim jest faktycznym sprawowaniem funkcji publicznych. Zgodnie z art. 61 Konstytucji obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu. Członkowie zebrania wiejskiego nie mogą w zakresie swojego imienia, nazwiska i wizerunku korzystać z ochrony prawa do prywatności, gdyż ich rola polega na wykonywaniu zadań publicznych.
Art. 61 ust. 2 Konstytucji w sposób szczególny wskazuje na wartość ,jaką jest rejestracja przebiegu posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Świadczą o tym również przytoczone wyżej przepisy ustawy o samorządzie gminnych.
Sołectwo, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym jest jednostką pomocniczą gminy. Oznacza to, że część zadań gminy realizowana jest na najniższym szczeblu administracyjnym, czyli tym najbliższym mieszkańcom. Wszyscy dorośli mieszkańcy danego sołectwa tworzą zebranie wiejskie, które zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym są organem uchwałodawczym sołectwa.
Art. 11 b ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym stanowi, że jawność działania organów gminy obejmuje w szczególności prawo obywateli do uzyskiwania informacji, wstępu na sesje rady gminy i posiedzenia jej komisji, a także dostępu do dokumentów wynikających z wykonywania zadań publicznych, w tym protokołów posiedzeń organów gminy i komisji rady gminy. Jest to katalog otwarty. Należy uznać, że są i inne dopuszczalne sposoby realizacji zasady jawności organów i ich komisji oraz organów jednostek pomocniczych, w tym również transmisja audiowizualna z obrad zebrania wiejskiego.
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 grudnia 2012 r. (I OSK 2021/21) stwierdził, że: „ […] uczestnictwo mieszkańca danego sołectwa w zebraniu wiejskim sprawia, że od chwili otwarcia obrad aż do momentu ich zakończenia ma on wpływ na podejmowane uchwały organu sołectwa, a więc jego udział w sprawowaniu władzy publicznej związany jest z pełnieniem w tym czasie funkcji publicznej. Zatem jego dane osobowe, poprzez fakt uczestnictwa w pracach organu uchwałodawczego sołectwa, stają się danymi publicznymi, jako że mają związek z wykonywaniem przez niego funkcji publicznej".
Jest to zgodne ze stanowiskami wyrażonymi w doktrynie: „[...] Skoro zasadą jawności posiedzeń zostały objęte organy sięgające do form demokracji pośredniej, to tym bardziej […] zasadne wydaje się przyznanie przymiotu jawności posiedzeń organom jednostek, które sięgają do form demokracji bezpośredniej. Odmienny punkt widzenia byłby nie do zaakceptowania jako nieracjonalny, choćby ze względu organizacyjnych […]. Sądzę, że można zaliczyć zarówno zebranie wiejskie, jak i ogólne zebranie mieszkańców do grona podmiotów, o których stanowi art. 20 u.d.i.p. – jako organy, które w swej istocie zawierają zasadę powszechności" (Monika Augustyniak, „Jednostki Pomocnicze Gminy”, s. 176).
-
Opinie i ekspertyzy
Zamknij
Pytanie
Czy prezydent miasta powinien udostępnić opinię prawną, której przygotowanie zlecił?
Odpowiedź
Tak. Opinie i ekspertyzy wykonywane na zlecenie organu władzy publicznej zawsze wiążą się z wykonywaniem przez nie zadań publicznych. Nie ma znaczenia czy opinia została sporządzona przez podmiot zewnętrzny, skoro organ dokumentu tego używa przy realizacji zadań przewidzianych prawem. Dodatkowo, jeżeli została zlecona, wiąże się z gospodarowaniem środkami publicznymi, a zasadą jest jawność finansów publicznych.
Z naszej praktyki:
Uważamy, że opinie i ekspertyzy, wykonywane na zlecenie organów władzy publicznej, w tym bezpośrednio wpływające na proces podejmowania decyzji i stanowienia prawa, powinny być udostępniane opinii publicznej. Dostęp do tych dokumentów zwiększa świadomość oraz wiedzę obywateli i obywatelek, umożliwia im udział w dyskusji publicznej i buduje zaufanie do państwa. Wychodząc z tego założenia, publikujemy opinie i ekspertyzy sporządzane przez Sieć Obywatelską Watchdog Polska w BIP – http://bip.siecobywatelska.pl/index.php?id=368.Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą informacja publiczna jest rozumiana szeroko. Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do szeroko rozumianych władz publicznych oraz wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (zob.: M. Jaśkowska, "Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego", Toruń 2002, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02 - publ. M. Prawn. 2002/23/1059, 25 marca 2002 r. sygn. akt II SA 4059/02 – publ. M. Prawn. 2003/10/436, wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 123/06 – Lex 291357). „Informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane lub technicznie wytworzone przez organ administracji publicznej, (...) ale także te dokumenty, których organ używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań, nawet gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu” (I OSK 517/06). W takim wypadku nie chodzi o rozporządzenie prawami autorskimi, lecz o dostęp do treści dokumentu stworzonego właśnie na zlecenie organu administracji publicznej w celu realizacji zadań publicznych (zob.: wyrok NSA z dnia 15 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 667/11; wyrok z dnia 9 lutego 2007 r. sygn. akt I OSK 517/06; z dnia 7 grudnia 2010 r. sygn. akt I OSK 1774/10; z dnia 18 września 2008 r. sygn. akt I OSK 315/08). Nie ma wątpliwości, że w tej definicji mieszczą się opinie i ekspertyzy przygotowane na rzecz organów władzy publicznej. Ograniczenie dostępu do informacji publicznej są wprost wskazane w ustawie o dostępie do informacji publicznej i powinny być traktowane zawężająco. Temu rozumieniu nie stoją na przeszkodzie przepisy u.d.i.p. Art. 6 ust. 1 pkt. 4 u.d.i.p stanowi, że udostępnieniu podlega:
a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności:
– treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć,
– dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,
b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego,
c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej,
d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych.
W wykazie tym nie ma opinii czy ekspertyz sporządzanych przez podmioty zewnętrzne na rzecz organów administracji. Ale sformułowanie „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Opinie i ekspertyzy sporządzone na zlecenie organu władzy publicznej są materiałami urzędowymi w rozumieniu art. 4 pkt 2 u.d.i.p. Pełnią funkcję służebną w procesie podejmowania decyzji i nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego. Należy w tym miejscu przywołać orzeczenie Sądu Najwyższego w sprawie IV CKN 458/00, w którym wskazano, że materiałem urzędowym jest "to, co pochodzi od urzędu lub innej instytucji państwowej bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź powstało w rezultacie zastosowania procedury urzędowej". -
Nagrody dla urzędników
Zamknij
Pytanie
Czy urząd powinien udostępnić, komu i w jakiej wysokości przyznaje nagrody?
Odpowiedź
Tak, chociaż praktyka większości urzędów temu przeczy. Wynika to z zasady jawności finansów publicznych oraz, w naszym przekonaniu, konieczności sprawowania nad tym kontroli społecznej. Nie wynika to wprost z przepisów prawa, dlatego urzędy w większości nie chcą udostępnić tej informacji, powołując się na ochronę prywatności.
Przyznawanie nagród pracownikom i pracownicom związane jest ze szczególnymi osiągnięciami w pracy zawodowej. Nie jest to zwykły składnik wynagrodzenia, a docenienie pracy na tle zwykłych obowiązków, dlatego poznanie uzasadnienia przyznania nagrody jest ważne.
Wydaje się oczywistym, że kontroli społecznej muszą podlegać kwestie przyznawania nagród zarówno w zakresie kwot, jak i powodów otrzymania tych nagród. W innym wypadku w zasadzie poza jakąkolwiek kontrolą pozostają kwestie ich przyznawania. Kontrola instytucjonalna nie obejmuje celowości i słuszności przyznawania nagród, jedynie w ramach kontroli społecznej może być oceniona kwestia zasadności wypłaconych nagród.
Pracownicy i pracownice instytucji publicznych dobrowolnie podejmują decyzję o zatrudnieniu w instytucjach gospodarujących środkami publicznymi. Powinny mieć świadomość, że ich prywatność dozna uszczerbku w takim zakresie, w jakim jest to konieczne dla zachowania jawności finansów publicznych. Sąd Najwyższy uznał obowiązek informowania o wysokości wynagrodzenia osób nie będących pracownicami i pracownikami, ale świadczących usługi na podstawie umów cywilnoprawnych. Trudno byłoby przyjąć pogląd, że wobec osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę nie ma tego obowiązku.
Z naszego doświadczenia
Artykuł dotyczący próby uzyskania informacji o nagrodach w powiecie goleniowskim
Prezydent Rybnika jako pierwszy w Polsce udostępnił listę nagrodzonych w roku 2015 pracowników i pracownic wraz z podaniem kwot oraz uzasadnienia dla przyznania tych nagród.Warto zwrócić uwagę na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z 4 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 531/14: "Odnosząc się do kwestii zanonimizowania udostępnionych informacji, Naczelny Sąd Administracyjny pragnie zaznaczyć na wstępie, że – istotnie – w aktualnym i jednolitym orzecznictwie przyjmuje się, że dane o kontrahentach jednostki samorządu terytorialnego, takie jak ich imiona i nazwiska, podlegają udostępnieniu w trybie informacji publicznej – i nie podlegają wyłączeniu z uwagi na prywatność tych osób wskazaną art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (zob. wyrok SN z dnia 8 listopada 2012 r. o sygn. akt I CSK 190/12, OSNC 2013, nr 5, poz. 67; wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2014 r., I OSK 213/14, CBOSA). Pogląd ten jest podzielany także przez skład orzekający w niniejszej sprawie jako odpowiadający funkcji instytucji dostępu do informacji publicznej pozwalającej przeciwdziałać takim patologiom życia publicznego jak np. nepotyzm."
W kontekście ujawniania wysokości nagród istotne jest orzeczenie Sądu Najwyższego z 8 listopada 2012 r. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że "dla osoby żądającej dostępu do informacji publicznej, związanej z zawieraniem umów cywilnoprawnych przez jednostkę samorządu terytorialnego, imiona i nazwiska stron takich umów są często ważniejsze niż ich treść i jest to z oczywistych względów zrozumiałe. Trudno byłoby w tej sytuacji bronić poglądu, że udostępnienie imion i nazwisk osób w rozważanej sytuacji stanowiłoby ograniczenie w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw tych osób (art. 31 ust. 3 i art. 61 ust. 3 Konstytucji RP). W konsekwencji należy zatem przyjąć, że ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego nie narusza prawa do prywatności tych osób, o którym mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p."
Wskutek tego orzeczenia oraz późniejszej działalności orzeczniczej sądów administracyjnych obecnie nie ma wątpliwości, że jawnymi są informacje o umowach zawieranych przez jednostki sektora finansów publicznych, zwłaszcza informacje o kontrahencie czy kontrahentce jednostki sektora finansów publicznych oraz o kwocie, jaką uzyskała ona na podstawie zawartych umów. Przypomnieć należy, iż przed wyrokiem Sądu Najwyższego z 8 listopada 2012 r., sygn. akt I CSK 190/12, wydawało się, że prawo do prywatności powinno mieć pierwszeństwo. Jednakże Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że w demokracji, w której gmina należy do mieszkańców i mieszkanek (art. 16 ust. 1 Konstytucji RP i art. 11 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym) i to one wykonują władzę, nie może zaistnieć sytuacja wyłączenia jawności w kwestii kto, za ile i jakie wykonuje usługi na rzecz administracji. Z podobną sytuacją mamy do czynienia w związku z przyznaniem nagród wynikających m .in. z art. 36 ust. 6 ustawy o pracownikach samorządowych.
-
Czy kierownik schroniska dla zwierząt jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej?
Zamknij
Pytanie
Czy kierownik schroniska dla zwierząt jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej?
Odpowiedź
Tak. Zgodnie z art. 61 Konstytucji RP każdy obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji nie tylko o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, ale również o działalności innych osób i jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywanych przez nie zadań publicznych i gospodarowanych środków publicznych. Podobnie z art. 4 ust. 1 pkt 4-5 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, że podmiotami zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są osoby prawne i jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, a także inne podmioty, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym.
Władze schroniska dla zwierząt zaliczają się do jednej z wymienionych kategorii, do której przyporządkowanie zależy od tego, komu gmina zleciła wykonywanie zadania. Schroniska mogą być prowadzone m.in. przez przedsiębiorców, gminne jednostki organizacyjne, czy organizacje społeczne. W przypadku pierwszego podmiotu wymagane jest uzyskanie zezwolenia oraz spełnienie innych wymagań, które rada gminy określa w drodze uchwały. Natomiast od pozostałych podmiotów nie wymaga się zezwolenia na prowadzenie schroniska.
Nawet jeśli schronisko prowadzi prywatny przedsiębiorca, to jest on zobowiązany do udostępnienia treści określonych jako informacja publiczna, ponieważ zalicza się do podmiotów wykonujących zadania publiczne (o czym szerzej przykładowo w wyroku WSA w Kielcach z 7 sierpnia 2019 r. o sygn. akt II SAB/Ke 24/19). Umowa zawarta między gminą a kierującym schronisko jest informacją publiczną, skoro na jej wykonanie gmina przeznacza środki z budżetu jednostki samorządu terytorialnego.
Przy czym warto podkreślić, że za opiekę nad bezdomnymi zwierzętami odpowiedzialne są dwa podmioty: gmina, której zadaniem własnym jest zapobieganie bezdomności zwierząt, wyłapywanie ich oraz zapewnianie opieki, a także schronisko, któremu gmina zleca wykonanie zadania, przeznaczając na to środki publiczne. W konsekwencji o sprawy związane z funkcjonowaniem schroniska można pytać oba podmioty. Trzeba mieć jednak na uwadze, że władze danej gminy udostępnią informacje tylko, jeśli będą je posiadały. Jeżeli natomiast takowych nie posiadają, to powinny odesłać pytającego do kierownika schroniska.
Opracowanie: Gabriela Krawczyk
-
Czy dyrektor instytucji kultury jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej?
Zamknij
Pytanie
Czy dyrektor instytucji kultury jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej?
Odpowiedź
Zacznijmy od tego, że zasady działania instytucji kultury wynikają z ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Instytucje kultury mogą być państwowe i samorządowe. Pierwsze z nich tworzą, jako organizatorzy, ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych, drugie zaś jednostki samorządu terytorialnego, dla których prowadzenie działalności kulturalnej jest zadaniem własnym. Instytucje kultury (w tym instytucje artystyczne) działają w różnych formach organizacyjnych, mogą to być m.in. opery, teatry, kina, muzea, filharmonie, domy kultury, czy galerie sztuki. Instytucje kultury mogą uzyskiwać dotacje ze środków publicznych na realizację wykonywanych przez nie działań.
Dyrektorzy (kierownicy) instytucji kultury są więc uznawani za podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej, jako że wykonują zadania publiczne i korzystają ze środków publicznych. Dla przykładu sądy administracyjne uznawały już, że na pytania muszą odpowiadać dyrektorzy filharmonii (wyrok WSA w Krakowie z 25 marca 2020 r. o sygn. akt II SAB/Kr 4/20), galerii sztuki (wyrok WSA w Poznaniu z 1 lipca 2020 r. o sygn. akt IV SAB/Po 48/20), czy domów kultury (wyrok WSA w Bydgoszczy z 8 czerwca 2016 r. o sygn. akt II SA/Bd 300/16) oraz bibliotek (wyrok WSA we Wrocławiu z 10 lipca 2018 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 110/18).
Opracowanie: Gabriela Krawczyk