Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazywać szczególnie istotnego interesu publicznego

Wnioskodawczyni zapytała spółkę zajmującą się gospodarką komunalną i mieszkaniową o jej określone dochody w latach 2008-2017, a także o liczbę zleceń w latach 2008-2018 od wspólnot mieszkaniowych polegających na termomodernizacji nieruchomości.

Spółka uznała, że wniosek dotyczy informacji przetworzonej i w związku z tym wezwała wnioskodawczynię do wykazania przesłanki szczególnie istotnego interesu publicznego. Ta na wezwanie opowiedziała, twierdząc jednak, że wniosek dotyczy informacji publicznej prostej (czyli niewymagającej przetworzenia). Spółka uznała, że w takim przypadku wnioskodawczyni nie odpowiedziała na wezwanie, dlatego też informacja nie mogła zostać udostępniona.

Sprawa dotarła aż do NSA, który w wyroku z 16 kwietnia 2020 r. o sygn. akt I OSK 2937/19 wyjaśnił, że wnioskodawca nie ma obowiązku wykazywania szczególnie istotnego interesu publicznego. Obowiązek ten ma za to organ (tu spółka):

Z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej w sposób jednoznaczny wynika, że wnioskodawca występujący z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej przetworzonej nie musi wskazywać powodów, dla których spełnienie jego żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. To podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej muszą wykazać brak istnienia tej przesłanki ustawowej, w przypadku wydania decyzji odmownej. Organ kwalifikując żądaną informację jako informację przetworzoną, o swojej ocenie powinien powiadomić stronę wnioskującą, tak aby miała możliwość wykazania w zakreślonym przez podmiot zobowiązany terminie, że zachodzi przesłanka warunkująca uzyskanie informacji, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Po upływie wyznaczonego terminu, nawet w sytuacji milczenia strony, organ, dla zrealizowania obowiązków wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej, powinien albo udostępnić wnioskowaną informację albo wydać decyzję odmowną, wykazując w niej brak przesłanki przewidzianej w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Niepodjęcie tego rodzaju działań oznacza, że organ pozostaje w bezczynności, wobec czego zasadnym staje się zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w oparciu o art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a.